libre

PS While I was on retreat, in one of my spare time, I wrote about a personal experience in which I reflected that when you generously give, God will bless you with abundance. I posted it in my blog because I felt it was worth sharing.
After the retreat, well, before it was about to end, I went to the retreat house office and requested the secretary as I handed her a thousand bucks, to buy 2 half gallons of ice cream for my brother priests and the guides, my sort of treat as we end the retreat and as my birthday nears. I specifically requested rocky road and double dutch, my favorites. The secretary said the sister in charge of marketing has already left but she will do her best to contact the sister. God bless the inventors of cellphones!
After the retreat, on my way to lunch, the secretary intercepted me. And returned my money. And so I thought they were not able to buy the ice cream. Oh well, it’s the thought that counts. What she said, jolted me. Father, sister said, there is no need to pay for the ice cream. It will be their treat to you priests. Wow. And when we finished lunch, there were not two half gallons but three! God bless the sisters!

PS 2. Kinaumagahan, pagkatapos ng retreat, nasa parokya na ako. May kumatok sa pinto. Isang baliw. Humihingi ng pera. Actually di naman talaga siya baliw. Sa tingin ko lang, baliw. Subukan mo kasi kumatok sa bahay bahay at manghingi ng pera. Sigurado, tatawagin kang baliw. Pera? Libre? Ano ka, hilo? Maliban lamang kung nangaroling ka kapag pasko, minsan bibigyan ka, kaya lang, dahil sa kahirapan ng buhay kadalasan sasabihan ka, patawad po. Next time na lang. Next Christmas na lang. Tinanong ko kung para saan gagamitin ang pera. Sabi niya para sa kaniyang apo na nasa ospital. Ayun, marangal naman pala ang hangarin. Sabi ko, magkano po kailangan ninyo? 500 po. Teka lang po ha. Umakyat ako sa kwarto at kinuha ang wallet ko. Tatlong isang daan at limang tig bebente. 400! Kulang pa din. Buti na lang may mga coins ako naitabi. Nagbilang ako ng mamiso at bente singko. Parang pondo ng pinoy. Umabot din naman ng isang daan. Thank God. Nilagay ko sa supot at binigay ko sa ale ang aking love offering. Sabi ko, pasensya na po sa aking nakayanan. Yan na lang po talaga maibibigay ko. (Maliban sa wallet ko na walang laman). Sa hapon, may fiesta mass sa isang mission area ng parokya. Masaya ang handaan. Mababait ang mga tao. May mga nagpabless ng bahay. May mga nagsuksok ng pera sa aking bulsa, Fader, pagpasensyahan niyo na po yan. Ayun, talaga naman. Nakakahiya namang tumanggi. Pagkatapos, nagfacilitate ako ng planning sa young adults. Sa tuwa ko, nagpa ice cream ako. Nagpass the hat din sila. Mas dumami ang ice cream. Ayun, nawalan na naman ng laman ang wallet, pero puno naman ang tiyan. At puso.

Mga pasakalye lang ang mga iyan.
Ang tunay na kwento ay nang may binili akong board game sa book store.
Miss, magkano?
P900 po.
Mahal ah. Wala bang libre nito?
Wala pong libre dito. Wala pong libre sa mundo.
Meron miss, tulad ng ngiti. Pag-ibig. Atbp.
Anuman pong di mabibili ng pera, libre. Sabay ngiti.
Ayun, marunong naman pala.
Totoo nga naman, anumang di mabibili ng pera, libre.
Tulad ng ngiti. Pag-ibig. At marami pang iba.
Pero, bakit kaya, kung alin pa ang libre, yun pa ang hirap tayong magbigay?